Tien jaar lang proberen Irene (38) en haar man Maarten een kindje te krijgen. Uiteindelijk komen ze in de medische molen terecht. “Wat waren we blij en opgelucht toen er een IVF-traject gestart kon worden in het ziekenhuis. Benjamin, mijn gynaecoloog, was erg nauw bij ons betrokken en toonde veel begrip en geduld. Maar toen ging hij over al mijn grenzen…”
Een teken van het universum
“23 was ik, toen ik Maarten ontmoette. Hij was precies even oud als ik, en dan bedoel ik ook echt precies. We zijn op exact dezelfde datum geboren, met maar iets meer dan een uurtje verschil ertussen. In hetzelfde ziekenhuis. Ik zag dat altijd als een teken van het universum, dat wij écht bij elkaar hoorden.”
“Maarten was alles wat ik zocht in een man. We konden uren lachen, praten en ouwehoeren. En hij zag er ook nog eens leuk uit, met zijn donkere krullen en guitige blik. Bij hem voelde ik me veilig en vertrouwd. Niemand in onze omgeving was dan ook verbaasd toen we samen in een relatie terechtkwamen. Al snel waren we onafscheidelijk.”
Er was geen reden dat het niet zou lukken
“Na twee jaar kochten we samen ons eerste huis. We kregen nog bloemen en een grappige kaart van onze makelaar, omdat hij het zo bijzonder vond dat we op precies dezelfde dag geboren waren. Met de hulp van onze ouders en vrienden sprokkelden we een hele uitzet bij elkaar. Maarten is heel handig, dus hij deed heel veel in huis zelf. Het werd zo echt ons plekje.”
“Toen we allebei 26 werden, onze eerste verjaardag in ons eigen huis, gaven we een groot tuinfeest. Ook maakten we bekend dat we klaar waren om ‘het te gaan proberen’. Heel symbolisch gooide ik, met al mijn vrienden en familie erbij, de laatste strips van de pil in de prullenbak. We gingen op vakantie en ergens verwachtte ik dat het bij thuiskomst gewoon raak zou zijn. We waren allebei jong en gezond, er was geen reden dat het niet zou lukken.”
Fertiliteitstraject
“En toch lukte het niet. Na een halfjaar zat ik huilend bij de huisarts. Ik voelde dat er ergens iets niet klopte. De huisarts zei dat dit wel vaker voorkwam en dat ik over nog een halfjaar nog maar eens moest aankloppen als ik nog niet zwanger was. De tijd verstreek. Twee jaar gingen voorbij, totdat we doorverwezen werden naar het ziekenhuis.”
“Na vele tests, onderzoeken en echo’s kwamen we erachter dat ik verminderd vruchtbaar was door endometriose. Ik had er nooit iets van gemerkt: geen hevige menstruatiepijn, geen zware menstruaties. Wel had ik veel verklevingen rond mijn baarmoeder en eierstokken. We gingen een fertiliteitstraject in. Een team van een fertiliteitsarts en een gynaecoloog stonden ons bij.”
Geduldig en begripvol
“De gynaecoloog, Benjamin, was ons aanspreekpunt. Een vlotte vent van een jaar of 45, die de humor er goed in wist te houden. Maar hij kon ook serieus zijn, en goed luisteren. Hij was zo geduldig en begripvol, elke keer dat ik huilend bij hem aan tafel zat na een mislukte IVF-poging of een miskraam. Hij boekte altijd extra tijd voor me in, legde vaak zijn hand op de mijne bij wijze van troost. Ik zocht daar toen niks achter.”
“Ons complete vruchtbaarheidstraject heeft ruim 10 jaar geduurd. En dan bedoel ik meerdere onderzoeken, IVF-behandelingen, miskramen en een rustpauze van 2 jaar. Maarten en ik besloten nog één keer voor IVF te gaan voordat ik 38 zou worden. Als het dan niet lukte, gaven we onze kinderwens op. Benjamin was ook nu weer begripvol en leefde enorm met ons mee.”
“Benjamin was ook degene die onze laatste embryo terugplaatste. Het was een heel spannend moment en hij nam ook de tijd om daarbij stil te staan. Als ik er achteraf aan terugdenk, heeft hij wel vaker dubbelzinnige opmerkingen gemaakt. Maar dat waren eigenlijk complimentjes die relatief onschuldig leken. Bijvoorbeeld over mijn leuke kleding, nieuwe kapsel of mooie nagels. Ook bedacht ik me achteraf dat hij me vaak heel intens aanstaarde. Maar ik zocht er niks achter, omdat ik dacht dat hij gewoon een warme, meelevende man was.”
Vreselijk over mijn grens
“Deze embryo bleef wel zitten. Toen ik 12 weken zwanger was, kreeg ik een kaart van Benjamin waarin hij me van harte feliciteerde. Ook bleef ik gewoon bij hem onder controle, wat ik helemaal geweldig vond. Naar deze controles ging ik vaak zonder Maarten. Alles verliep volgens het boekje en er was geen reden om steeds mee te gaan.”
“Toen ik 20 weken zwanger was, is Benjamin vreselijk over mijn grens gegaan. Hij aaide tijdens een controle over mijn buik, begon opeens zwaar te ademen. De blik in zijn ogen veranderde, en toen gleed hij met zijn hand van mijn buik naar beneden, mijn broek en onderbroek in. Hij stak een vinger in me terwijl hij me aankeek en zei: “Er was altijd al spanning tussen ons. Ik weet dat jij dit ook wilt.”
Geen blik waardig
“Ik heb me niet verzet, maar verstijfde gewoon. Op een gegeven moment hield Maarten eindelijk op. Hij deed alsof er niets gebeurd was. Bij de volgende controle kwam ik erachter dat hij me had doorgeschoven naar een collega-gynaecoloog. Het erge is dat ik niemand iets heb durven vertellen hierover. Maarten niet, mijn vriendinnen niet, mijn ouders niet. Ook heb ik geen klacht ingediend bij het ziekenhuis. Na een jarenlang slopend fertiliteitstraject heb ik geen energie meer om daar ook nog doorheen te gaan.”
“Benjamin heeft me nooit meer een blik waardig gekeurd. Ik ben hem nog 2 keer tegengekomen in de gang van het ziekenhuis, maar hij doet alsof ik niet besta. Ik heb geen idee of hij zich schaamt of niet. Misschien heeft hij gewoon gemerkt dat ik verstijfde en niet reageerde op wat hij deed, en besloot hij “de eer” aan zichzelf te houden.”
“Of ik niet bang ben dat hij dit ook met anderen doet? Jawel. Maar aan de andere kant hoop ik heel erg dat één van die vrouwen ooit de moed heeft om wél haar mond open te trekken. Ik denk dat Benjamin heel goed weet bij wie hij het moet doen. Kwetsbare vrouwen met een grote kinderwens die er al een lang fertiliteitstraject op hebben zitten.”
Nooit meer naar een gynaecoloog
“Ik ben een deel van mijn vertrouwen in de mensheid kwijtgeraakt door Benjamin. Een arts, een professional, die zó over mijn grens is gegaan? Volgens de wet heeft hij mij eigenlijk verkracht. Toen ik 20 weken zwanger was van de embryo die hij nota bene teruggeplaatst heeft. We kenden elkaar al 10 jaar. In die 10 jaar was hij een enorme steun voor mij en Maarten, en nu doet hij dit?! Waar is de rest van de mannen dan wel toe in staat?”
“Ik ben intussen bevallen van mijn zoontje en hij is nu bijna een jaar oud. Ik geniet enorm van hem en van Maarten. Als gezin zijn we nu eindelijk compleet. Aan nog een kindje moet ik niet denken, tenzij het spontaan gebeurt. Maar ik ga echt nooit meer naar een gynaecoloog, tenzij het een vrouw is!”
Extra info
Mijn dochter is geobsedeerd door haar uiterlijk … door mij!
Mijn man verliet me voor een meisje van 19
Maartje kreeg te maken met grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer
De man van Maaike (39) overleed tijdens haar zwangerschap
Bronvermelding
© Foto: 123rf.com
